Void

“Elk personage in Void ziet de wereld vanuit zijn unieke perspectief, en via hen verkennen we bredere maatschappelijke thema’s. Het gaat om het doorgronden van de complexe innerlijke werelden van deze personages, empathie tonen voor hun eenzaamheid en het begrijpen van hun worstelingen. De samenleving conditioneert ons vaak om een dunne lijn van normaliteit te volgen, waarbij alles daarbuiten als abnormaal wordt bestempeld. Maar het onbewuste, het onvoorspelbare aspect van ons werk, is cruciaal. Deze creatie viert die verstoten personages en de zeldzame toelating van anderen tot hun innerlijke werelden." – Wim Vandekeybus

Void is bijgevolg geen weerspiegeling van de realiteit, maar een uitnodiging voor het publiek om hun eigen verbeelding te verkennen. “Mensen moeten onderzoeken wat deze personages zouden kunnen zijn,” zegt Vandekeybus. Hij gelooft dat iedereen een element van het ‘abnormale’ in zich heeft en dat deze personages dit universele aspect belichamen. “Elke oudere persoon is ooit een tiener geweest, en elke obsessieve persoon heeft rebellie ervaren. Het is fascinerend om deze verhalen te ontdekken.”

De samenwerking met de jonge Belgische componist Arthur Brouns voegt diepte toe aan het stuk, waarbij de muziek een unieke sfeer schept die zowel verbondenheid als eenzaamheid benadrukt. “Ik lever een eerste afspeellijst en algemene ideeën aan, en Arthur transformeert ze in iets buitengewoons,” legt Vandekeybus uit. In aanvulling op zijn originele composities zal de soundtrack nummers van Lander Gyselinck en elementen van New York Jazz bevatten, waarbij verschillende genres samensmelten tot een samenhangend klanklandschap.

Tenslotte, weerspiegelt de titel Void de schijnbaar oneindige mogelijkheden; Vandekeybus beschrijft het als een ruimte vol potentieel in plaats van leegte. “Leegte biedt juist talloze mogelijkheden. We denken vaak dat een lege ruimte betekenisloos is, maar dat is niet zo. Voor mij betekent leegte een gebrek aan normaliteit, en daarin schuilt enorm veel potentieel.” Dit idee vormt de kern van de voorstelling, waarin de ruimte zelf wordt vervormd en verborgen. Net als een kind dat abstracte ideeën achtervolgt, wordt het publiek uitgenodigd om de mogelijkheden binnen die leegte te ontdekken.