Fleetwood Mac Tribute: een Brugotta-hoogdag

Voor de Stadsschouwburg is de Brugotta Tribute elk jaar opnieuw een hoogdag. Het is de avond waarop Brugs talent zich mag uitleven op het werk van een legendarische artiest of band. En waarop de inhouse techniekers tonen wat ze in huis hebben. Licht, geluid, sfeer: alles uit eigen stal, tot in de puntjes. Dat voel je tijdens de drukke repetitiedagen die de avond vooraf gaan en dat voel je als je in de zaal zit.

Dubbele Landslide

Vorig jaar was er nog wat gemor over de keuze voor Burt Bacharach, met een eerder lauwe editie als resultaat. Maar dit jaar: Fleetwood Mac dus. Een band die nooit helemaal weg was, maar nu definitief terug lijkt. Opmerkelijk hoe de nummers van Stevie Nicks en Christine McVie blijven resoneren, zelfs bij wie ver verwijderd is van het vinyl-tijdperk en oversized hoeden. Mijn veertienjarige dochter zat naast me en zong zacht mee. 'Dreams', uiteraard. En 'Landslide'. Dat laatste werd zelfs tweemaal gebracht: eerst in een prachtige, verstilde versie door Madeline Roose en Leonard Langbeen (kippenvel!) en later nog eens -al even ingetogen en raak- door Pelle Machs. Twee versies die elk op hun manier raakten aan de kern van wat muziek hoort te doen: ontroeren.

Geen winnaars, maar...

Gelukkig was het geen wedstrijd, dat zou de essentie van deze avond missen. De bedoeling is net om Brugs talent de ruimte te geven, los van competitie of podiumstress. Maar áls het een wedstrijd was geweest, dan telde de avond toch een aantal laureaten die de zaal stil kregen.

De Junior School Band van de Frères, bijvoorbeeld, die met hun versie van 'Dreams' de zaal in een dromerige trance meetrok. Het publiek zweefde boven zijn stoel.

Of Curly Jean, die van 'Seven Wonders' een speelse, bijna game-achtige versie maakten; melancholisch, mysterieus zelfs, met een sfeertje dat niet had misstaan in de Roadhouse, de bar uit Twin Peaks .

Een vaste waarde op Brugotta is Maanbar, de band rond de charismatische Dicky Antoine, die 'Rhiannon' omdoopte tot Arianne en er een bijzonder originele Nederlandstalige versie van maakte. Branie in overvloed en een interpretatie die het origineel herschiep.

Kantelmoment

Toch was het Sofie Vandeputte die de avond een magisch kantelmoment bezorgde. De Brugse pianiste, met een stem en een présence die aan Tori Amos doet denken (al vindt ze zelf van niet). Tijdens het interview met Mieke Dumont, de Brugse klasbak die samen met Tara Jacobus de presentatie vlekkeloos leidde, bleef ze opvallend bescheiden: “Tori Amos is veel beter dan ik.” Sofie, als je dit leest: niet lang meer.

Haar versie van 'Everywhere' was niets minder dan verbluffend. Het nummer (een compositie van Christine McVie) kreeg in Sofies handen een melancholische diepgang mee die de zaal plat kreeg.

De afsluiter kwam van Locus Control, een Brugse instrumentale band rond bassist Stefaan Bonte die het onmogelijke deed: een cover brengen van 'Albatross' die het origineel evenaarde. Hun versie was groots, dynamisch (dynamitesk, durf ik zeggen), met een onverwachte extra: twee danseressen die een bezwerende choreografie opvoerden die even raadselachtig als hypnotiserend was. Beklijvend zonder meer.

Tweedaagse?

De Brugotta Fleetwood Mac Tribute van dit jaar was er eentje van hoog niveau. Voor de Stadsschouwburg was dit zonder twijfel een van de avonden die geklasseerd mag worden bij het beste van het cultuurseizoen. Dat een band als Fleetwood Mac, een van de grootste van de afgelopen vijftig jaar, zoveel volk op de been brengt én zoveel lokaal talent weet te inspireren tot eigenzinnige interpretaties, is een zegen. En als u geen ticket kon bemachtigen: er stonden er nog 300 op de wachtlijst. Tijd om stilaan na te denken over een tweedaagse editie? Zeker nu Mieke Dumont aan het slot aankondigde wie volgend jaar centraal staat: The Boss. Een keuze die trouwens niet uit de lucht kwam vallen: het zaadje werd geplant tijdens Brugotta Café in onze MaZ, toen Sofie Vandeputte een bloedmooie versie bracht van Incident On 57th Street, een moment dat insloeg als een bom.

Ik kijk nu al uit naar wie 'The Wrestler' aandurft. Of 'Growing Up'. En ik ben minstens even benieuwd wat Brugs rocktalent zou doen met minder bekende Springsteen-parels als 'Take ‘Em As They Come' en 'I Wanna Be With You'.

Laat het maar komen. Brugotta leeft.