Boy Interrupted werd geboren in de schaduw van stilte.

Begin 2023, na jaren waarin alles brak wat ooit vanzelf sprak.

Zoals bij velen viel het leven stil toen de wereld op slot ging wegens covid.

Mijn werk verdween, mijn toekomst werd matglas.

Op 18 maart 2020 — de dag waarop ik geopereerd zou worden - ging het land op slot. 

Alles werd uitgesteld. Ook ik.

In mei, eindelijk onder het mes.

Mijn lichaam werd stil nog voor ik dat zelf koos.

Een schouder bevroor, en met elke dag smolt er iets in mij weg dat niet meer terugkwam.

Pijn werd gewoonte.

Herstel een langzaam verglijden in maanden zonder richting.

En wat fysiek begon, sloop onzichtbaar verder.

Financiën brokkelden af, 

vertrouwen ging verloren in formulieren, loketten, woorden zonder gezicht.

Ik belandde in een mallemolen waar zelfs tijd zijn weg vergat.

Emotioneel zonk ik langzaam weg tot stilte het enige antwoord was dat ik nog gaf.

Twee jaar lang liep ik verloren tussen muren die niet meer ademden.

En toen, als laatste stoot: Al mijn bankrekeningen leeggeroofd, al mijn zuurverdiende centen verdampt in één nacht.

Weer die molen. Weer die gezichtsloze stemmen. Weer die kluwen van regels die geen mens meer begrijpt.

Mijn hoofd barstte.

Mijn hart sloeg dicht.

Ik was woedend op alles wat structuur heet.

Dit was geen pauze meer.

This boy was severely interrupted.

Er bleef niets dan het beeld van een gouden kooi, en veren — die zich losrukten alsof ze wisten dat ze ooit vleugels waren.