Noel Van Oyen

muzikant (Studio Banaal, Trixon Dixon)

° 1952 

Liefde, verdriet, conflicten: ik verwerk het in mijn muziek

Muziek is mijn passie, voor de volle honderd procent. Begin jaren 1970 raakte ik door het rockvirus besmet en zijn we met enkele maten de band St. James begonnen. Ik haalde inspiratie uit het werk van de Beatles, de Stones, The Who, Led Zeppelin… We veroverden zelfs een plaats op de affiches van Jazz Bilzen, T/W en het Cactusfestival. Daar ben ik nog steeds trots op. Later, met Ivy & The Teachers, kwamen we op de ultieme Belpop-lp ‘Get Sprouts’ terecht. 

Elke song begint met een leeg blad. De inspiratie komt spontaan, soms via een flard tekst of een riff. Inspiratie put ik uit persoonlijke ervaringen en uit wat er in de wereld gebeurt. Liefde, verdriet, conflicten: ik verwerk het allemaal, maar ik pin mijn oeuvre niet graag op één genre vast. Het is een combinatie van rock, new wave en prog, doorspekt met emoties.

De magie van het musiceren zit ‘m vooral in de kick, het wauw-gevoel als alles op zijn pootjes valt. Dat ervaar je tijdens repetities, in de studio en op het podium. Het gevoel blijft intens, zelfs na al die jaren. Ik kan terugkijken op fantastische opnames, festivals en evenementen waar ik al aan meewerkte, telkens in het gezelschap van steengoeie muzikanten. Dat doet niet elke ex-leerkracht plastische opvoeding mij na!

Brugge

Ik baatte in het verleden De Kelk en De Biekorf uit. Die plaatsen zijn natuurlijk bijzonder, net als de jaarlijkse Red Rock Rally op 1 mei. Maar als ik écht een favoriete plek in de stad moet kiezen? Doe dan maar thuis, in mijn eigen bubbel. Of gewoon babbelen met vrienden aan een plaatselijke toog, voor de sfeer. Da’s altijd genieten en daar kan, net als bij een live optreden, niks tegenop.