To be means to resist what you are not

Bio

Hooman Sharifi (°1973) is geboren en opgegroeid in Iran. Op 15-jarige leeftijd kwam hij in Noorwegen terecht. Zijn danscarrière begon met hiphop, waarna hij zich verder verdiepte in klassiek en modern ballet aan de nationale dans- en balletschool in Oslo. Hij creëerde sindsdien een hele reeks voorstellingen waaronder Then such silence since the cries were last heard, de groepschoreografie As if your death was your longest sneeze ever; het trio Hopefully someone will carry out great vengeance on me en de solo We failed to hold this reality in mind. In 2000 richtte hij zijn eigen dansgezelschap Impure Company op. Sharifis bewegingstaal is vaak fysiek veeleisend, intens en krachtig en onderzoekt de diepere emoties achter macht, politieke systemen en geweld. Van 2014 tot 2018 was Sharifi artistiek leider van Carte Blanche. 

Een bijzonder creatieproces

In To be means to resist what you are not brengt danser-choreograaf Hooman Sharifi een performance die voortkomt uit een spontaan en organisch creatieproces. Tijdens een korte residentie in Theater Rotterdam groeide wat aanvankelijk bedoeld was als een work-in-progress, in slechts tien dagen uit tot een indrukwekkende voorstelling van één uur en veertig minuten.

Een intiem duet tussen dans en muziek

De voorstelling is een intiem en experimenteel duet tussen Sharifi en muzikant Arash Moradi, een vaste artistieke partner. Hun gedeelde (artistieke) achtergrond en persoonlijke relatie vormen de basis van To be means to resist what you are not. Samen creëren zij een voortdurend veranderend landschap waarin individuele exploratie en de ontmoeting tussen muziek en beweging centraal staan. Het podium transformeert tot een collectieve en dynamische ruimte waarin dans en muziek niet alleen elkaar versterken, maar ook reageren op de energie van het publiek. De toeschouwers, die rondom de performers zitten, worden een essentieel onderdeel van de ervaring. 

Authenticiteit als sleutelrol

Authenticiteit speelt de sleutelrol in To be means to resist what you are not. Sharifi reflecteert kritisch op de constante spanning tussen het creëren van een concept en het bewust loslaten daarvan. In deze voorstelling lijkt dans niet alleen een vorm van expressie, maar ook een proces van onderhandelen: hoe blijf je trouw aan jezelf en je bewegingen zonder te vervallen in over-intellectualisering of pretentie? Die zoektocht naar echtheid ligt diep verankerd in het duet en vormt zo een brug tussen Sharifis achtergrond in streetdance en de meer conceptuele en compositorische benadering van hedendaagse dans. Sharifi onderzoekt hoe die beide realiteiten kunnen bestaan in een performance die even rauw als doordacht is.

Uitdaging in evolutie

De zoektocht die Sharifi en Moradi in To be means to resist what you are not aangaan, blijft in beweging. De performance bevindt zich in een voortdurende staat van ontwikkeling, waarbij zekerheid en stabiliteit bewust worden vermeden. Deze benadering brengt zowel fysieke als mentale uitdagingen met zich mee voor de performers. Het lichaam wordt voortdurend uitgedaagd zich aan te passen aan nieuwe omstandigheden, terwijl de geest veerkrachtig moet blijven om de langdurige en intensieve aard van de voorstelling te dragen. Sharifi omschrijft het zelf treffend als “een angstaanjagend stuk om aan te beginnen.”

In plaats van vastomlijnde antwoorden te bieden, nodigen Sharifi en Moradi het publiek uit tot een intieme, gezamenlijk ervaring. De voorstelling vraagt niet alleen om interpretatie, maar ook om aanwezigheid. Samen bouwen performers en publiek een gedeeld landschap dat telkens opnieuw ontstaat—een moment van collectieve ontdekking en kwetsbaarheid dat uniek is voor elke opvoering.  

Tekst: Louise Raes