Yé, of de symboliek van een plastic fles

Tijs Synaeve, conciërge in de Koninklijke Stadsschouwburg, laat op regelmatige basis zijn licht schijnen op wat hij meemaakt in onze zalen.

Gisteravond stond er vooraan op het podium een PET-fles met water. Het licht gaf het stukje plastic een bijna sacrale glans. Het kleine object vertelde een verhaal: een verhaal van dorst en overleving. Deze fles werd het middelpunt van de indrukwekkende productie, Yé! – water in de Guinese Sousou-taal.

Slokje water

De voorstelling begon ingetogen. Een vrouw betrad het podium, bleef stilstaan bij de waterfles, en keek minutenlang het publiek in. Geen muziek, alleen haar ademhaling en het zachte geschuifel van het publiek. Ze draaide de dop los en dronk gretig, haar dorst voelbaar. Een eerste hint van het thema dat door de hele voorstelling zou resoneren. Een man kwam naast haar staan, nam diep adem en liet zijn lichaam bewegen alsof hij de zwaartekracht tartte. Anderen volgden, elk de strijd om dat ene slokje water verbeeldend.

Onderling vertrouwen

Wat volgde was een wervelende, fysiek imposante en vaak humoristische show waarin plastic waterflessen als een heilige graal van hand tot hand gingen. Zodra iemand een fles bemachtigde, werd deze belaagd. Dit was geen simpel entertainment, maar een strijd om overleving in een wereld waarin water kostbaar is. De acrobaten sprongen, buitelden en bouwden torens van lichaam op lichaam, alleen met hun kracht en onderlinge vertrouwen.

Smullend publiek

In de anderhalf jaar dat ik deze job doe, zie ik hoezeer het publiek van circus smult. Ook gisteren raakte het publiek tot op het bot. Elk hoogtepunt werd gevolgd door applaus, maar niets evenaarde de staande ovatie toen de laatste fles viel en de groep, bezweet en uitgedaagd, naar de rand van het podium stapte. De dertien dansers en acrobaten uit Conakry straalden niet enkel kracht uit, maar een levensenergie die je zelden ziet. Dat ze ooit straatkinderen waren die via een sociaal project op deze podia terechtkwamen, gaf de voorstelling nog meer ontzag.

Finale

Halverwege de show veranderde de plastic fles in een symbool van vervuiling. Toch toonde de groep een veerkracht waarmee ze zelfs energie uit afval wisten te halen. De groep liet zich nog eenmaal in volle glorie zien voor een broeierige, weergaloze finale. Iedereen die er was, voelde het: wat het betekent om écht dorstig te zijn... naar het leven zelf.