Peter Jonckheere

kunstschilder / tekenaar

° 1964

Uitgeleend werk

Nature’s Way (I, II, III) - mixed media op papier

Het resultaat is geen einddoel

Waarom ik kunst maak? Die vraag heb ik mezelf nog nooit gesteld. Ik zou gewoon niet anders kunnen, denk ik. Krabbels op papier zetten, geeft een zekere rust in het hoofd. Ik probeer dagelijks te tekenen en heb altijd een schetsboek op zak.

De mens en het menselijk lichaam, met alle gebreken en excessen, zijn een onuitputtelijke inspiratiebron. Ik probeer dat lichaam te vertalen als een veruitwendiging van wat er in ons binnenste omgaat. Iets tekenen zonder muziek is haast onmogelijk. Ik creëer altijd met muziek op de achtergrond. De gepaste melodie brengt me in de juiste gemoedstoestand, liedteksten sluipen ongegeneerd mijn werk binnen en vinden nu en dan een plaats op het papier. 

Mijn werken zijn figuratief; ze tonen bijna uitsluitend mannelijk naakt. Een lijn in potlood of houtskool kan de lichamelijke fragiliteit of kracht van een figuur het beste weergeven. Meestal maak ik vooraf schetsen, die ik later herteken op bladen of kartonnetjes. Vaak blijven die stukken jaren in mijn atelier slingeren en werk ik erop verder als de tand des tijds zichtbaar wordt. Vertrekken vanaf een blanco blad, doe ik zelden.

De inspanning om iets te creëren, is interessanter dan het resultaat. Dat resultaat beschouw ik nooit als een einddoel. Ik ben trots op elk afgewerkt stuk, maar de ‘tevredenheid’ is nooit van lange duur. De onrust en onbehaaglijkheid in mij dwingen me telkens weer om nieuwe creaties te maken.

Brugge

Ik startte in 1980 aan de Academie voor Schone Kunsten en er ging een nieuwe wereld voor mij open. Cafés zoals B10, Femme Fatale, Villa Djava en Pipeline waren ‘safe places’ waar de soundtrack van mijn jeugd werd geschreven. Ik koester dat gevoel. 

Daarnaast is Hemelrijk en de Oliebaan een plek waar je, weg van de drukte, moeiteloos kan verdwijnen in Brugge. Ik maakte er ooit memorabele wandelingen met de New Yorkse beatschrijver Herbert Huncke, die vermakelijke anekdotes en bevreemdende verhalen kon vertellen. Hemelrijk en de Oliebaan is een schijnbare oneindigheid, geflankeerd door oude muren en straten. Je kan er keer op keer onthaasten.