Raymond 75!

Tijs Synaeve, conciërge in de Koninklijke Stadsschouwburg, laat op regelmatige basis zijn licht schijnen op wat hij meemaakt in onze zalen.

Drie avonden lang is de Stadsschouwburg het epicentrum van muzikale extase. Raymond van het Groenewoud viert zijn 75ste verjaardag met een vitale energie die hem eerder een vijftiger dan een zeventiger doet lijken. Wie erbij was, weet dat hij getuige was van iets uitzonderlijks. Wie er niet was, had ongelijk, stelde gastvrouw Ruth Joos droogjes vast. Gelijk had ze.

Fakkel doorgegeven

Op 12 december 1990 vierde Frank Sinatra in Meadowlands zijn 75ste verjaardag met 'You Make Me Feel So Young'. Sinatra was een monument, maar oogde als een relikwie. Raymond daarentegen stond als een onverzettelijke rots op het podium, zonder de Amerikaanse obsessie met eeuwige jeugdigheid. Hij is 75, en hij draagt dat getal met trots. Maar de avond ging niet alleen over hem. De symboliek was duidelijk: Raymond gaf de fakkel door aan een nieuwe generatie.

Slimste jongen

De absolute revelatie van de avond? Meltheads. Met een explosieve uitvoering van hun hit 'Naïef' brachten ze de zaal in volledige extase. Kippenvel toen Raymond de eerste zinnen de zaal inschreeuwde, alsof zijn puberteit net voorbij was: "Ik ben misschien niet de slimste jongen, maar ik ben niet naïef. Ik geloof niet in zever, ik ben niet naïef." Puur, rauw en doorleefd. De adrenaline gierde door de zaal en leeftijd verdampte.

Iggy Pop

Meltheads speelden daarna samen met Bert Ostyn een vlammende versie van 'Meisjes' en bewezen daarmee dat ze erfgenamen zijn van het Belpop-erfgoed. Frontman Sietse Willems bewoog zich over het podium als bezeten door de geesten van Iggy Pop en Jim Morrison. Een ontembare energie, een rauwe uitstraling die geen seconde geforceerd aanvoelde. Het publiek vrat het op.

Privé lapdance

Merol, de Amsterdamse nachtegaal, was zonder twijfel betoverend. Speels, stout, sensueel, met een stem die even scherp als verleidelijk was. En ze ging verder dan woorden: een nietsvermoedende voormalige stadssecretaris kreeg een privé-lapdance toen hij ‘per ongeluk’ zijn vinger opstak bij haar vraag naar wie er een gevoelige man is. Hij leek er niet bepaald onder te lijden.

Queen Lara

Dan was er nog Lara Chedraoui. Bij Raymonds ''k Heb je graag' hing de zaal aan haar lippen. Haar warme, ronde stem, haar uitstraling: kan dynamiet ingetogen zijn? Bij Lara wel. Zelfs toen ze zich terugtrok om Raymond te laten schitteren in een virtuoze gitaarsolo, bleef ze de aandacht vasthouden. Een podiumpresence waar zelfs Daan het tegen moest afleggen.

Kerouac

Een Stadsschouwburg waar vier verdiepingen backstage gevuld zijn met artiesten en kunstenaars: het blijft een fantastische 'thrill of life'. De deontologie van mijn job verbiedt me om te onthullen wat daar gebeurt en gezegd wordt, maar het is een van de geneugten van dit leven om het gade te slaan. Om te zien hoe muziek, kunst en een gedeelde passie mensen samenbrengen, los van status of achtergrond. “All human beings are also dream beings. Dreaming ties all mankind together,” schreef Jack Kerouac. In dit gebouw wordt dat meer dan ooit duidelijk.

Waren er laagtes? Nope. Het publiek was even gul als de artiesten. Toen 'Liefde Voor Muziek' als ultieme afsluiter werd ingezet, veerde de hele zaal recht. Maar voor mij, als bescheiden radertje in het grote geheel, was het afsluitende a capella Velvet Underground-duet van Lara en Merol de kers op de taart:

"If you close the door, the night could last forever

Leave the sunshine out and say hello to never

All the people are dancing, and they're having such fun

I wish it could happen to me

But if you close the door

I'd never have to see the day again"

Een moment waarop ik besefte: dit is waarom ik doe wat ik doe.