Lara Chedraoui en Floris De Decker

Tijs Synaeve, conciërge in de Koninklijke Stadsschouwburg, laat op regelmatige basis zijn licht schijnen op wat hij meemaakt in onze zalen.

Vanavond stond Lara Chedraoui, frontvrouw van Intergalactic Lovers, op het podium. Ze wilde ooit oorlogscorrespondente worden, las ik ergens. Dat plan strandde op een afgewezen sollicitatie bij Rudi Vranckx. Gelukkig maar. De vredesverslaggeving die ze vanavond bracht, was van een andere, broodnodige soort: zacht, hoopvol en krachtig. Samen met gitarist en pianist Floris De Decker – een rastalent dat pas drie jaar geleden piano begon te spelen en vanavond zónder partituur imponeerde – bracht ze anderhalf uur lang tigerbalsem voor overprikkelde zielen.

Gordijnen dicht

"Beeld u in dat u thuis in de zetel zit," zei Chedraoui tussen twee nummers door. "Je draait platen, je mag voelen, je mag naar de keuken om iets te drinken te halen." En dat was precies wat de avond deed: de gordijnen dichttrekken voor de storm die buiten woedt. Van Nick Cave tot The Velvet Underground, van Leonard Cohen tot Radiohead: het was een soundtrack voor melancholie, maar ook voor troost.

Fluistering

Chedraoui's stem klonk als een fluistering van hoop in een wereld die vandaag vooral verwarrend aanvoelt. Ze refereerde aan de harde realiteit zonder die expliciet te benoemen. Maar wie dacht niet aan de oorlog in Oekraïne, de Israëlische genocide of de dreiging van nog eens vier jaar Trump? Toch verzandde ze niet in cynisme. "Het is niet makkelijk om optimistisch te blijven," gaf ze toe. Toch voelde je dat haar muziek precies dat probeerde: een licht laten schijnen, al was het maar voor even.

Soy boy

Misschien was dat licht vanavond wel het felst tijdens haar ingetogen versie van Cohen's 'Chelsea Hotel'. Een ode aan Internationale Mannendag, grapte ze. Voor het eerst sinds tijden schaamde ik me niet om een man te zijn, in een wereld van Nick Fuentes, Andrew Tate en Trump. Een 'soy boy' werd ik, en fier er een te zijn! Maar het absolute hoogtepunt was een bloedmooi 'The End of the World', een song van Skeeter Davis uit 1953. Alsof de lucht in de zaal even trilde en iedereen tegelijk geraakt werd door eenzelfde stille schok.

Oude vriend

Ik had een oude vriend uitgenodigd. Of eigenlijk: hij nodigde zichzelf uit. Twintig jaar geleden, op mijn eerste job, leerde hij me 'There Is a Light That Never Goes Out' van The Smiths kennen. Hij zat recht tegenover me en vertelde met glinsterende ogen – soms dacht ik een traan te zien – over Morrissey en de tragiek in diens teksten. Het was het begin van een vriendschap die jarenlang bleef duren, maar ook een tijdje stilviel. Vanavond, met een concert dat niet toevallig dezelfde naam draagt als dat nummer, viel alles weer op zijn plek.

Wedergeboorte

Terwijl Lara Chedraoui en Floris De Decker de laatste tonen de zaal in stuurden, realiseerde ik me iets. Ik werk hier nu anderhalf jaar als huisbewaarder. In het begin voelde het als een nieuwe start, maar nu weet ik: deze zaal gaf me mijn leven terug. Nu ik erover nadenk, hiervoor had ik geen leven.

Vanavond bewees Lara Chedraoui niet alleen waarom ze een ster is, maar ook waarom we sterren nodig hebben. Niet om de nacht te verdrijven, maar om hem draaglijk te maken.