Tsar B & Dijf Sanders Play the Music of TWIN PEAKS

Tijs Synaeve, conciërge in de Koninklijke Stadsschouwburg, laat op regelmatige basis zijn licht schijnen op wat hij meemaakt in onze zalen.

David Lynch is misschien wel de reden dat mijn zus analytische psychologie ging studeren en ikzelf verzeilde tussen de rode gordijnen van de Stadsschouwburg: Twin Peaks was voor ons een verpletterende gebeurtenis die een blijvende stempel op ons leven drukte. Toen de eerste aflevering op VTM werd uitgezonden in 1992, was ik 14 en mijn zus pas 10. Waarom onze ouders toelieten dat we keken, zullen we nooit weten. Maar op die veel te vroege leeftijd werden we blootgesteld aan het duistere absolute kwaad uit The Black Lodge, het geschreeuw – met stroboscooplicht – van Laura Palmer, het gruwelijke misbruik door ‘All American Dad’ Leland Palmer en de onaardse, intelligente humor van Dale Cooper. En we ondergingen de schok van BOB, die van achter de sofa kwam, waardoor we beiden een milde vorm van PTSS opliepen. O ja, Shelly Johnson (de ravissante Mädchen Amick) leverde me een fascinatie voor diensters op die ik nooit echt van me heb kunnen afschudden.

Sabrina!

En zo werd de muziek van Twin Peaks ook de soundtrack bij ons jonge leven. Geen Sabrina, Bros of Rick Astley, maar Badalamenti dus. Onnodig om te zeggen dat de verwachtingen hooggespannen waren voor Dijf Sanders en Tsar B Play the Music of Twin Peaks. Ik zag het al gebeuren in de loop van de dag: de theatertechnici transformeerden het podium in een decor uit een droom waar niets logisch of verklaarbaar is. 

Melancholie

"Met zo’n rasmuzikanten kan het eigenlijk niet misgaan," schatte een collega-technicus de avond in. Hij had helemaal gelijk. Bij de eerste noten al zat het goed, en ik werd overweldigd door emoties die jarenlang veilig opgeborgen lagen in het hersenvakje 'Memories, not to be erased. Handle with care!' Een unheimische, bijna spookachtige ambiance vulde de zaal bij de eerste tonen van ‘Falling’, de Twin Peaks Theme Song. Dijf Sanders en Tsar B gingen niet voor eenvoudige covers, maar maakten de muziek helemaal eigen, terwijl ze toch trouw bleven aan het origineel. Het werkte: de zaal vulde zich met dromerige melancholie en mysterie. De muziek klonk vertrouwd, maar bleef ongrijpbaar. Als je dat kunt, hoor je bij de groten.

Vluggertje

Het concert duurde niet langer dan een uur, en in dit geval is less indeed more. In 60 minuten tijd werd het hele surrealistische spectrum uit Twin Peaks opengetrokken: van melancholie en onheil naar sensualiteit en verlossing. De zaal was gevuld met een aantal hardcore Twin Peaks-fans, wat zorgde voor een gevoel van verbondenheid. Mijn persoonlijke hoogtepunten: het moment dat de geheimzinnige gebochelde danser van achter de coulissen kwam (een originele knipoog naar 'The Man from Nowhere', de dwerg uit de reeks) en het apocalyptische moment waarop iedereen die de serie zag wist: ‘It is happening again.’

Ik zocht in het publiek naar mijn zus, die op het eerste balkon zat, en ik zag weer dat meisje van 10. Als een avond zoiets met je doet, wat kan je dan nog meer verwachten?